جزئیات تکنیک درمانی مورد استفاده
براساس گزارش نشریه فایننشال تایمز، دانشمندان در این تکنیک از درمانی مبتنی بر آنتی‌بادی استفاده کردند که به موش‌های میانسال تزریق شد. هدف از این درمان، جلوگیری از عملکرد نوعی پروتئین به نام «اینترلوکین ۱۱» (IL-11) بود. این پروتئین نقش مؤثری در ایجاد التهاب دارد و در سلول‌های انسانی نیز با فرایند پیری مرتبط شناخته می‌شود.
شرایط انجام آزمایش روی موش‌ها
در ابتدای آزمایش، موش‌ها حدود ۱۷ ماه سن داشتند؛ سنی که معادل حدود ۵۵ سال برای انسان در نظر گرفته می‌شود. در این مطالعه، به گروهی از موش‌ها هر سه هفته یک‌بار آنتی‌بادی تزریق شد، در حالی‌که گروه کنترل هیچ‌گونه درمانی دریافت نکرد.
نتایج تأثیرگذار درمان آنتی‌بادی
دانشمندان دریافتند موش‌هایی که تحت درمان با آنتی‌بادی قرار گرفتند، حدود ۲۵ درصد بیشتر از گروه کنترل عمر کردند. این موش‌ها در سنین بالا نه‌تنها زنده ماندند، بلکه از سلامت بهتری نیز برخوردار بودند. برای مثال، نسبت به موش‌های درمان‌نشده، لاغرتر و قوی‌تر بودند و عملکرد کبد و متابولیسم آن‌ها نیز بهبود یافته بود.
کاهش چشمگیر ابتلا به سرطان
یکی از یافته‌های قابل‌توجه این پژوهش، کاهش چشمگیر ابتلا به سرطان در موش‌های درمان‌شده بود. تنها ۱۶ درصد از این موش‌ها به سرطان مبتلا شدند، در حالی‌که این میزان در گروه کنترل به ۶۱ درصد می‌رسید.
چشم‌اندازی برای مقابله با پیری انسان
یافته‌های منتشرشده در مجله علمی Nature نشان می‌دهد که هدف قراردادن اینترلوکین ۱۱ می‌تواند به روشی نویدبخش برای مقابله با اثرات منفی پیری در انسان‌ها تبدیل شود. با این حال، برای ارزیابی اثربخشی این درمان در انسان، تحقیقات بیشتری مورد نیاز است.
نیاز به تحقیقات بیشتر در انسان‌ها
دانشمندان تأکید دارند که باید مشخص شود چرا مسدود کردن عملکرد پروتئین IL-11 باعث افزایش طول عمر در موش‌ها شده است. تنها با درک کامل مکانیسم این اثر، می‌توان امیدوار بود که این نوع درمان در انسان نیز نتایج مشابهی به همراه داشته باشد.
