درباره ماده اولیه ایبوبروفن

ایبوپروفن یک اسید مونو کربوکسیلیک است که در آن اسید پروپیونیک است که در آن یکی از هیدروژن های موقعیت 2 با گروه 4-(2-متیل پروپیل) فنیل جایگزین می شود. این دارو به عنوان یک داروی ضد التهابی غیر استروئیدی، یک مسکن غیر مخدر، یک مهارکننده سیکلواکسیژناز 2، یک مهارکننده سیکلواکسیژناز 1، یک ضد تب، یک آنتی بیوتیک، یک آلاینده محیطی، یک پاک کننده رادیکال، یک آلرژن دارویی و یک محافظ ضد چین و چروک است. ایبوپروفن از یک اسید پروپیونیک به دست می آید. این اسید یک اسید مزدوج از ایبوپروفن (1-) است. ایبوپروفن یک پودر سفید رنگ با نقطه ذوب 74-77 درجه سانتیگراد است و بسیار کمی در آب (<1 میلی گرم در میلی لیتر) محلول است و به راحتی در حلال های آلی مانند اتانول و استون حل می شود.

ایبوپروفن یکی از رایج ترین دارو های ضدالتهابی غیراستروئیدی است که داروی ضد درد غیر مخدر برای دردهای خفیف تا متوسط ، نظیر سردرد، دردهای هنگام عادت ماهانه ، و حملات نقرس است.کیفیت محصول تولیدی مطابق با آخرین ویرایش استانداردهای جهانی خصوصا فارماکوپه آمریکا (USP۳۶) و آخرین ویرایش فارماکوپه انگلستان (BP۲۰۱۳) می باشد.

این دارو از داروهای ژنریک است و بیشتر با نام بروفن (Brufen) شناخته می‌شود. ادویل  (Advil) ، موترین  (Motrin) و نوروفن     (Nurofen) و ژلوفن Gelofen)) از دیگر نام‌های تجاری آن هستند.

ایبوپروفن به دلیل فعالیت آن در برابر سنتز پروستاگلاندین و ترومبوکسان به تغییر عملکرد پلاکتی و طولانی شدن بارداری و زایمان نسبت داده شده است.

سازمان بهداشت جهانی، بروفن را در فهرست داروهای ضروری سازمان جهانی بهداشت قرار داده‌است. در سال ۲۰۱۸، ایبوپروفن ۲۸اُمین داروی نسخه‌ای پُر استفاده در ایالات متحده آمریکا بود و ۲۴ میلیون بار در این کشور تجویز شد.

ایبوپروفن پس از مصرف خوراکی، طی یک تا دو ساعت، به بالاترین میزان سرمی خود رسیده و درصد چسبندگی آن به پروتئین پلاسما تا ۹۹٪ است. اکثر داروی جذب شده پس از ۲۴ ساعت از طریق ادرار دفع می‌شود و حدود یک درصد از دارو، بدون تغییر و از طریق صفرا، دفع می‌شود. نیمه عمر بروفن حدود ۲ ساعت است. فرمول شیمیایی بروفن C13H۱۸O۲ و نقطه ذوب آن ۷۶ درجه سانتی‌گراد است.

ایبوپروفن یا بروفن چگونه اثر میکند

مکانیسم اثر ایبوپروفن یا بروفن با واسطه مهار آنزیم سیکلواکسیژناز Cyclooxygenase است. این آنزیم موادی به نام پروستاگلاندین Prostaglandine را تولید میکند.

پروستاگلاندین ها در بدن موجب درد و تورم و تب میشوند. پس ایبوپروفن یا ژلوفن میتواند با مهار تولید پروستاگلاندین ها موجب کاهش درد و تورم و تب شود.

تاریخچه

بروفن در سال ۱۹۶۱ توسط گروهی به سرپرستی استوارت آدامز و جانز نیکلسون در انگلستان کشف شد. و در سال ۱۹۶۹ در بریتانیا و در ۱۹۷۴ در آمریکا به عنوان درمانی برای روماتیسم مفصلی وارد داروخانه‌ها شد. آدامز در ابتدا این دارو را برای رفع خماری خود، آزمایش کرد. او در ۱۹۸۷ برای ساخت این دارو، نشان امپراتوری بریتانیا را دریافت کرد. گروه بوتس شرکت سازندهٔ بروفن نیز در همان سال جایزهٔ ملکه برای دستاوردهای فنی را برای ساخت این دارو دریافت کرد.

سالیانه در ایران بیش از یک میلیون تن برای تولیدات داخلی از این ماده موثره استفاده میشود.